Dorien Siepel in 'The States'

Dorien aan het woord

Vooraf

Waarom voetballen in de VS?
Het heeft mij altijd een groot avontuur geleken om in de VS te voetballen. In dat land is vrouwenvoetbal heel populair.
Dit moment komt mij goed uit. Ik ben klaar met mijn opleiding fysiotherapie maar heb nog geen vaste baan.

Waarom heb je gekozen voor de Charlotte Eagles?
Dat is toeval. Ik heb ooit iemand van de staf van de Eagles ontmoet en zelf contact gezocht. Ze vonden het heel leuk dat ik bij hen wilde spelen. Ik wordt dus een Lady Eagle zoals zij hun vrouwenteam noemen.

De Charlotte Eagles is een amateurclub. Waarvan kom je dan rond?
De Eagles regelen een gastgezin voor mij, waar ik deze maanden verblijf. Verder doe ik mee als begeleidster bij zomervoetbalkampen die zij organiseren.

Wat is het niveau van de competitie?
Dat is voor mij ook nog een grote vraag.
De Charlotte Eagles spelen op het hoogste amateurniveau. Daarboven heb je nog de professionele Amerikaanse vrouwenvoetbalcompetitie.
Vorig jaar zijn de Charlotte Eagles kampioen geworden in hun divisie. Dit jaar zijn de 2 hoogste divisies samengevoegd tot 1 divisie. Er doen teams mee uit verschillende delen van het land. De competitie zal dus zwaarder zijn dan vorig jaar maar ik heb geen idee van het niveau.
Bij de Charlotte Eagles speelde vorig jaar ook een Nigeriaanse international mee.

Na aankomst

Dorien Siepel per mail van 3 mei.
Eerste teken van leven vanuit de USA. Ik heb de reis overleefd. Er was wel wat gedoe bij de douane in de States (wel logisch na 11 september). Ik had namelijk niet het adres van het gastgezin en ze hebben me helemaal uitgevraagd wat ik in Amerika ging doen en waarom. Daardoor miste ik wel bijna de aansluitende vlucht naar charlotte, gelukkig hebben ze op mij gewacht. Ik ben woensdagochtend in Nederland om 4 uur gaan rijden en kwam om 5 uur 's middags lokale tijd aan, dat is dus 11 uur 's avonds in Nederland.
Toen ik in Charlotte werd opgepikt, vraagt die man of ik gelijk wil trainen, aangezien de training om 6 uur begon. Nou nee, dank je. Ik heb nog wel even gekeken en ben toen naar mijn gastgezin gebracht. Echt een supergroot huis, 5 badkmaers, studeerkamer, 4 soorten huiskamers (en 1 tv van 2 nij 1 meter), keuken met alles erop en eraan, 6 slaapkamers. Het gezin bestaat uit vader en moeder en 3 kinderen (2 meisjes van 11 en 9 en 1 jongen van 6 jaar) en 2 honden.
Wat betreft het voetbal: ik heb nu 2 trainingen gehad. Ik word 's ochtends om 6.20 uur !!!! opgepikt en om 7 uur begint de training. Dat tijdstip blijft zo voor de komende 2 weken, aangezien de coach ook op de High School traint en overdag dus niet kan. Komende zaterdag spelen we onze eerste oefenwedstrijd. Ik ben erg benieuwd. Ik vind het nog wel lastig om iets over het niveau te zeggen, want niet alle meiden zijn al gearriveerd. Daar kom ik dus nog op terug.

Na de eerste wedstrijd

Dorien per mail van 14 mei.
Eerst het goede nieuws, we hebben afgelopen zaterdag onze openingswedstrijd gewonnen met 2-1. Het was een doubleheader met ons professionele herenteam en er was redelijk wat publiek. Ik ben begonnen op de bank. We hebben een selectie van 20 dames en deze week komt er nog 1 bij. Er spelen 2 in het Nigeriaanse national team, 1 in het Australische team en een stuk of 4 die bij jeugdteams van de Amerikaanse selecties spelen. Het wordt dus erg moeilijk om een basisplaats af te dwingen, maar ik train wel elke dag en soms zelfs twee keer. Het is wel gaaf om op dat niveau bezig te zijn, al moet ik wel een beetje wennen aan het vele sporten.
Terug naar de wedstrijd: ik mocht ongeveer 10 minuten voor tijd bij een 1-1 stand invallen. Maar na twee minuten moest ik geblesseerd het veld verlaten! Leuk debuut, iemand schopte compleet naast de bal en tegen mijn enkel. Het gaat al iets beter al moest ik vanmorgen na de warmingup en loopscholing uit de training stappen. Gaat wel weer over voordat ik 80 ben.
Wat ook wel grappig is is dat mensen hier echt tegen je op kijken, vooral kinderen. Na de wedstrijd kwamen al die kids naar ons toe voor handtekeningen. We hebben al een paar keer bij jeugdteams korte trainingen gegeven en na die tijd weer handtekeningen en op de foto met ons.
Wat ook heel gaaf is, is dat het geloof hier echt nr.1 voor het team is. Voor elke training hebben we een korte stille tijd, waarin een van de speelsters iets deelt uit de Bijbel en daarna bidden we samen. De training eindigen we altijd met gebed. Ook hebben we 1x per week een Bijbelstudie van een pastoor uit een plaatselijke gemeente en twee keer per week bidstond en verder zijn we gister begonnen met een soort opleiding voor sports ministry. Er wordt ons geleerd hoe je door het voetbal kunt getuigen. We zijn gistermorgen met het team op een soort trainingskamp geweest en vandaag weer teruggekomen. We hebben getraind, maar ook heel veel studies over de Bijbel e.d. gehad. Ik leer erg veel en het is echt super om zo met je teamgenoten bezig te zijn, erg bijzonder.
Afgelopen vrijdag zijn we met het herenteam wezen barbeknoeien. Vijf van de spelers van het herenteam wonen samen en hadden ons uitgenodigd. Erg gezellig. Vanaf vandaag gaan vier van ons team ook samenwonen, dus dat wordt ons partycentrum.
Met mijn gastgezin loopt alles ook nog soepel, zijn erg geschikte mensen en ook de kids zijn erg leuk. Af en toe pas ik op zodat de ouders wat tijd met hun tweeën kunnen doorbrengen. Afgelopen weekend had ik het huis voor mij alleen en mocht ik hun auto lenen. Stoer in je eentje over de Amerikaans Highway rijden!

Na de derde wedstrijd

Dorien per mail van 29 mei.
Afgelopen zaterdag was onze derde compitiewedstrijd, 5-1 gewonnen van Hampton Roads. Echt een goede wedstrijd om te zien, wat ik helaas vanaf de bank moest doen. Ik ben een kwartier voor tijd ingevallen, maar toen stonden we al met 4-0 ofzo voor. Ik vond het nivo van de wedstrijd best wel hoog, er was een goede balcirculatie, goed positiespel en felle duels. Onze shirts zijn, na grondig te zijn getest door de tegenstander, goedgekeurd en op een paar elleboogjes en natrappen e.d. was de tegenstander best wel aardig..... Kortom een leuke wedstrijd. Zoals ik al eerder heb gezegd wordt het erg lastig voor mij om een basisplaats te krijgen, maar ik train elke dag en hoop op deze manier steeds meer speelminuten te krijgen. We zien het wel weer, seizoen is net begonnen. Volgende week hebben we donderdag en vrijdag een wedstrijd in Florida, eerst Jacksonville en daarna Tampa. Ik hoop dat ik dan meer speeltijd krijg vanwege eventuele vermoeidheid van andere speelsters.
Het team is echt gaaf, we zijn afgelopen weekend met elf meiden wezen kamperen. Maandags waren we vrij i.v.m. Memorial Day, dus zijn we zondagochtend richting strand gegaan. Het was ongeveer 4 uur rijden naar het strand, de ouders van een van de speelsters hebben daar een strandhuis. En die hebben geregeld dat we op een eiland konden kamperen. We waren maandagnacht om 1.30 weer thuis en moesten dinsdagochtend om 6.45 weer trainen. Je kan je wel voorstellen wat voor zombies er op het trainingsveld stonden.
Verder hebben we regelmatig teamsocials met het team en het herenteam, we gaan dan of naar het dollarhouse (wonen 6 van het herenteam in 1 huis en ze huren het voor 1 dollar per maand, soort antikraak waar ze al 4 jaar wonen de mazzelaars. Meestal gaan we daar barbeknoeien). Verder hebben we ook nog het pennyhouse, daar wonen 5 meiden van mijn team. Of we gaan downtown naar het sportcafe called Jacks. Ik ben nog niet het centrum in geweest, maar dat gaan we binnenkort met z'n allen doen. Je moet echt iemand meenemen die de weg kent, aangezien Charlottte een van de crimneelste steden van amerika is. Er zijn dus een paar slechte buurten waar je niet in moet komen. Verder merk je er weinig van.
Op 10 juni beginnen de kampen, ik heb dan elke dag van 8.00 tot 15.30 kampen en daarna nog training. Zomers wordt het hier meestal iets van 35 graden, dus ik ben benieuwd hoe zwaar het wordt. De meeste kampen zijn in de omgeving van Charlotte, maar ik ga samen met nog een paar meiden ook een kamp doen in Boston. Als het goed is is dat een kamp tot 12.00 's middags en dan kunnen we daarna lekker de stad in o.i.d. Erg veel zin in..

Na de 9de wedstrijd

Dorien per email van 30 juni
Eindelijk weer eens een berichtje uit de States.
Drie weken geleden zijn de kampen begonnen en ik heb er nu dus drie gehad. De kampen zijn erg gaaf om te doen. Je merkt wel dat voetbal hier niet z'n grote sport is voor de kids. Ze zijn minder balvaardig dat Nederlandse kinderen. Daarentegen verlies ik met basketbal van mijn hostsisters. Het is maar waar je mee opgroeit. Afgelopen week heb ik een kamp gedraaid in Wayland, dat is ongeveer 30 minuten rijden van Boston. Supergezellige week gehad. Dit was een halve dag kamp dus we hadden iets meer vrije tijd, al hadden we wel weer verplichtingen in de vorm van clinics. Donderdag hadden we tijd om naar Boston te gaan. Echt een supergave stad: halve middag en avond ronggedoold. We zijn nog naar little italy geweest, een gangsterwijk. Je kan er wel veilig rondlopen maar je moet wel respect hebben voor de italianen daar. Dus niet teveel recht in de ogen kijken e.d. Verder nog naar Harvard geweest, echt een elitecampus en Cambridge is echt de moeite waard. Kortom een goede week.
Wat betreft het voetbal gaat het nog niet zoals ik wil: laatste wedstrijd heb ik 10 minuten speeltijd gehad. Het frustrende is dat de coach mij niet duidelijk kan maken waarik aan moet werken om meer speeltijd te krijgen. Communicatie is niet zijn sterkste punt. Ik begrijp dat we een hele goede spelersgroep hebben, maar in mijn ogen zou ik meer invalbeurten kunnen krijgen. Maar ja, positief blijven, blijven genieten van het trainen en de gezelige spelersgroep en maar zien waar het schip strandt. Niet altijd even makkelijk maar mijn teamgenoten zijn erg cool en buiten het voetbal doen we veel samen. Dus de frustatie na een wedstrijd blijft niet al te lang hangen.
Een aantal van mijn teamgenoten hoopt serieus op een kans om in de WUSA te spelen, de profesionele league. Zij moeten dit seizoen aan de scouts laten zien wat ze kunnen en dan zien of ze een gesprek met de coach van een wusa elftal kunnen krijgen. Wel grappig om te zien dat je 1 nivo onder het profesioneel vrouwenvoetbal zit.
Geestelijk gezien heb ik een geweldige tijd. Ik leer erg veel en we hebben veel discusies en onderwerpen waar we over praten. Bijbelstudies zijn erg goed en ik vind het erg gaaf om teamgenoten en de guys van het mannenteam zo met geloof bezig te zien. Voetbal is belangrijk, maar niet het allerbelangrijkst. Echt een hechte groep.
Verder gaat alles goed, met mijn gastgezin loopt alles nog perfect. Dus ik eigenlijk niets te klagen. Komende week hebben we een roadtrip, aangezien we 2 wedstrijden in Northern Virginia moeten spelen. We vertrekken op donderdag, spelen vrijdag en zaterdag en rijden zaterdagnacht terug. 10 a 12 uur in de bus. Wordt vast wel weer gezellig.
Ik hoop dat alles in Nederland ook goed gaat, ik ben trouwens blij dat het WK afgelopen is. Mensen bleven maar vragen waarom Nederland niet meedoet.

Na het conference-kampioenschap

Dorien per mail van 1 augustus:
Eindelijk weer eens een teken van leven uit de States. Alles gaat hier nog steeds hartsikke goed. Ik vermaak me prima. Met de meiden van mijn team hebben we de laatste tijd veel leuke dingen gedaan. Strand, barbeque, film, downtown Charleston geweest. Kortom veel plezier gehad.
De kampen zijn vorige week allemaal afgerond. Ik heb zes kampen gedraaid. Was ook erg leuk, maar wel vermoeiend. Die dagen ging ik om acht uur de deur uit en was om acht uur 's avonds weer terug. De hele dag buiten met 35-40 graden en daarna zelf nog trainen. Maar ik heb het overleefd!
Afgelopen zaterdag laatste competitiewedstrijd gehad. We zijn kampioen geworden in onze conference. Komend weekend spelen we de conference playoffs. We vertrekken donderdagochtend per vliegtuig naar Kansas City en spelen vrijdag en zaterdag een wedstrijd. Als we beide winnen gaan we naar de nationale championship in Vancouver, Canada. Zou erg gaaf zijn als we dat halen, maar het word wel zwaar.
Het seizoen kan na dit weekend en anders volgend weekend al over zijn, erg raar. Sommige van meiden die niet kunnen reizen naar Kansas, vertrekken deze week al. Iedereen baalt ervan. We hebben zoveel tijd met elkaar door gebracht en dan gaat iedereen weer naar huis. Maar ja dat is het harde leven (ahum).
Verder niet veel extra speeltijd gekregen, behalve een aantal invalbeurten van 15 minuten o.i.d.. Ik begrijp de coach gewoon niet en moet dat maar accepteren. Hij heeft een aantal rare keuzes.
Over twee weken komt mijn vriend deze kant op en dan gaan we een roadtrip maken!!!! Kan niet wachten, lekker naar het strand, Florida o.i.d., duiken, bodyboarden, naar de bergen en daar wildwaterraften, rockclimbing. en verder zien we nog wel wat we gaan doen.
Verder weinig ander nieuws. Ik wordt zo opgepikt en ga dan mee naar het mannenteam van de Eagles. Ze spelen tegen de Colorado Rapids waarin Valdarone (Colombiaans international) speelt en Mattis van het Amerikaans nationaal team. Ben benieuwd wat voor wedstrijd het wordt.
Ik hoop dat alles in Nederland ook nog goed gaat. Dames van ON: sSucces met de voorbereiding voor het nieuwe siezoen en ik hoop snel weer met jullie mee te kunnen doen.

Na de finale

Dorien per mail van 14 augustus
Ik ben maandag weer terug gekomen uit Vancouver. We zijn tweede geworden in de nationale kampioenschappen.
We waren woensdagavond laat in Seattle aangekomen en daar overnacht in een hotel. Donderdagochtend per auto vertrokken richting Vancouver, ongeveer 5 uur over gedaan. We moesten erg lang voor de grens wachten. In de loop van de middag daar aangekomen en getraind. 's Avonds hadden we banket, waar prijzen voor beste speelster, keepster e.d. werden uitgereikt. Deanne Kreidel van ons team is gekozen tot beste verdedigster van het jaar en we hadden drie speelsters die in het team van het jaar geselecteerd zijn. Dat zijn best wel grote prijzen hier. Vervolgens vrijdagochtend nog licht getraind en 's avonds hadden we de halve finale.
We speelden tegen Vancouver dat al 2 jaar onverslagen is op eigen veld. Er waren 2500 toeschouwers, die behoorlijk luidruchtig waren. Dus de sfeer was wel gaaf. Na 90 minuten was het 1-1 en in de verlenging werd er niet gescoord, dus penalty's. Vancouver miste hun laatste penalty en wij scoorden hem wel! Dus naar de landelijke finale. Iedereen was doodop na de halve finale, het nivo en het tempo was namelijk behoorlijk hoog (Vancouver had iets van 8 internationals in hun team, uit Canada en Noorwegen).
De finale moesten we zaterdagavond tegen Boston spelen. We hadden minder dan 24 uur hersteltijd na de halve finale. Dus er was eigenlijk niemand van ons team die zich hartstikke fit voelde. Boston had de avond ervoor ook wel gespeeld maar drie uur eerder dan wij en zij hadden in reguliere speeltijd gewonnen. Ik denk dat dit de relatieve grote score verklaard 3-0. De eerste helft ging behoorlijk gelijk op met kansen voor beide teams, maar de tweede helft konden wij het niet meer belopen waardoor er grote gaten op het middenveld ontstonden waar Vancouver optimaal gebruik van maakte, vandaar 3-0. Ik ben erg benieuwd hoe wij hadden gevoetbalt tegen dat team als we uitgerust waren. B.v. de finale op zondag spelen o.i.d., misschien een voorstel voor volgend jaar.
Na afloop van de wedstrijd - iedereen was behoorlijk dood en baalde en teleurgesteld  - zijn we als team bij elkaar gekomen in een kring. Het was onze laatste avond als gehele team bij elkaar en we hadden zoiets van; ok we hebben verloren, maar we moeten dankbaar zijn dat we zo ver zijn gekomen en deze extra week samen hadden (iedereen moest weer naar pre-season van college e.d.). Dus wij zijn praiseliederen gaan zingen midden op het veld terwijl als het publiek langzaam naar buiten ging (Nigerianen zijn hier erg goed in). En het was een geweldige getuigenis dat voetbal niet het enige en het belangrijkste voor ons was. Voor de wedstrijd kwam de directrice van de W-league naar onze manager en vertelde dat drie verschillende teams, die niets met elkaar te maken hadden, haar precies hetzelfde had verteld; nl. dat wij als team iets extra's hadden door de manier waarop wij met elkaar omgingen en een hechte groep waren. En Graham kon toen met haar delen dat God voor ons op de eerste plaats komt, en na afloop van de finale toen de directrice ons zag zingen na een verloren finale had ze tranen in de ogen. Gaaf!
Het is nu woensdag en bijna iedereen is weer vertrokken richting college e.d. Er zijn nog een paar meiden in Charlotte dus ik verveel me niet. 
Vrijdag komt mijn vriend aan, Ik pik hem op van het vliegveld in onze huurauto en de planning is om langs de westkust van Amerika te gaan reizen. Kortom we gaan behoorlijk wat miles op de huurauto zetten.
ON succes met de voorbereiding; kan niet wachten om weer met jullie te ballen.

Wedstrijdverslagen

11 mei. Dorien speelde de eerste wedstrijd slechts 4 minuten. Zij mocht in de 85ste minuut invallen voor een aanvalster. Na een paar minuten werd zij echter onderuitgeschopt zodat zij  in de 89ste minuut alweer werd vervangen.
De ruststand van de redelijk gelijk opgaande wedstrijd was 0-0. De Lady Eagles kwamen op een 1-0 voorsprong die echter door de Hampton Roads Pirahnas weer ongedaan werd gemaakt. Charlotte Eagles scoorde echter opnieuw en won zodoende met 2-1.

18 mei. Dorien kreeg geen speeltijd in de tweede wedstrijd tegen de Greensboro Twisters. Het was een lange tijd gelijk opgaande strijd die pas in de laatste minuut in het voordeel van de Charlotte Eagles werd beslist.

25 mei. In de tweede wedstrijd tegen de Hampton Road Pirahnas viel Dorien in de 68ste minuut in. De stand was toen al 5-0 in het voordeel van de Lady Eagles na een 3-0 ruststand. Dorien was een van de 5 (!) wisselspeelsters. Zij viel in voor de Nigeriaanse international Nkiru Okosieme als middenveldster.

1 juni. In de vierde en voorlopig laatste thuiswedstrijd wonnen de Charlotte Eagles opnieuw met 5-1 na een 1-0 ruststand. Tampa Bay scoorde pas tegen na 3-0. Dorien had last van een verrekking bij de enkel en kwam niet in het veld..

7 juni. In de eerste thuiswedstrijd wordt de Jacksonville Jade met 3-4 geklopt. Bij rust leiden de Lady Eagles al met 1-3. Pas na de 1-4 komt de Jade met 2 goals terug.

8 juni. Een dag later wordt de Tampa Bay Extreme met 6-1 geklopt. Het is de 20ste overwinning van de Lady Eagles in 21 wedstrijden.

12 juni. Na 11x winst op rij volgde eindelijk een verlies. Greensboro Twisters was in eigen huis te sterk: 1-0.

15 juni. Northern Virginia wordt met 4-1 geklopt na een 1-0 voorsprong bij rust.

22 juni. Asheville Splash wint in eigen huis met 1-0. De Asheville keepster is deze dag niet te passeren voor de Lady Eagles. Dorien mag de laatste 10 minuten invallen.

5 en 6 juli. Beide uitwedstrijden worden gewonnen. Eerst wordt de Northern virginia Majestics geklopt en de dag daarna de Hampton Roads Pirahnas.

13 juli. Jacksonville Jade wordt met 7-4 geklopt. Het meeste aantal doelpunten in 1 wedstrijd dit seizoen!

19 juli. Greensboro wordt nipt geklopt. In de 3de ontmoeting tussen beide ploegen wordt het opnieuw 1-0, nu weer in het voordeel van de Lady Eagles.

27 juli. Ashville Splash wordt met 3-1 verslagen. De Lady Eagles eindigen de conferentie als kampioen met 56 punten uit 14 wedstrijden.

2 augustus. Charlotte Eagles wint de halve finale van het conferentiekampioenschap met 4-2 van Memphis. Een kwartier voor tijd leidt Memphis nog met 1-2.

3 augustus. Charlotte Eagles wordt conferentiekampioen. Hampton Roads wordt met 2-1 geklopt. Na de reguliere speeltijd is de stand 1-1. In de sudden death verlenging scoren de Eagles de beslissende goal.

9 augustus. Thuisploeg Vancouver Breakers wordt in de halve finale van de Final Four geklopt. Na 90 minuten is de stand 1-1. 2 x 15 minuten verlengen (sudden death) leidt niet tot een goal. Strafschoppen brengen de beslissing. De vijfde strafschop van de Breakers wordt door de invaller-keepster van de Eagles gestopt.

10 augustus. De Charlotte Eagles kunnen niet meer de kracht opbrengen om het kampioenschap van 2001 te prolongeren. Tegenstander Boston - algeheel landskampioen in de W1 league van 2001 - wint met 3-0.

Dorien na afloop

December '02 vond voor www.vrouwenvoetbal.nl een dubbelinterview plaats met Dorien en Sandra Roos, die dezelfde zomer voor de Jacksonville Jade uitkwam. Hieronder delen van het interview met Dorien. Zie voor het volledige interview de rubriek 'In gesprek met...' van de landelijke site.

Wanneer ben je naar Amerika vertrokken?
'1 mei 2002'

Wat was de reden hiervoor?
 'Rondom die tijd begonnen de voorbereidingen van de Charlotte Eagles op het nieuwe seizoen'.

Welk gevoel had je dat je midden in een seizoen bij je club vertrekt of waren de competities in NL al klaar?
'Ik vond het wel vervelend, omdat we met Oranje Nassau op dat moment nog meededen om de strijd om de tweede plaats'.

Had dit nog consequenties voor de club, bijv. degradatie etc.? 
'We zijn uiteindelijk geen tweede geworden, maar of dit nu door mijn afwezigheid kwam?'

Jij hebt gespeeld voor de Charlotte Eagles. Waarom deze club en hoe kom je in contact met hun?
Dorien: 'Via Sports Witnesses, een Nederlandse organisatie die d.m.v. sport het evangelie wil verkondigen. Zij hebben buitenlandse contacten en via hun hoorde ik van Charlotte Eagles'.

De W-League is de grootste competitie voor vrouwenvoetballers in Amerika. Welke verschillen zijn er te noemen tussen de competitie in de US en NL?
'In de US vind ik de competitie fysiek zwaarder, tactisch gezien vind ik ze niet sterker dan in NL'.

Jij bent kampioen geworden met de Charlotte Eagles in de Atlantic Divison van de Central Conference. Jullie verloren de finale tegen Boston met 3-0. Hoe is het überhaupt om kampioen in Amerika te worden? Wordt dit groots gevierd, aandacht van de media etc.?
'De finale werd live uitgezonden op TV, verder vond ik alle aandacht erom heen wel meevallen. Na de finale moesten veel meiden gelijk op het vliegtuig om bij de voorbereidingen van hun college te zijn, dus er was geen uitgebreid feest.'

Hoe is de mentaliteit van de Amerikaanse speelsters t.o.v. de Nederlandse speelsters?
'Ze zijn trainingsdieren, elke dag trainen daarnaast nog drie keer per week fitnessen. Die mentaliteit daar zit het wel goed mee'.

Hoeveel keer per dag train je of is dit ook per week ?
'Elke dag, behalve zondag. Daarnaast wordt er nog van je verwacht dat je 2 tot 3 keer per week voor jezelf krachttraining doet'.

Als je dus niet traint op een dag, wat deed je dan?
'Met mijn gastgezin op stap of met de meiden en mannen van Charlotte Eagles wat leuks doen'.

Waar verbleef je, bij iemand thuis of op een campus?
'In een gastgezin'.

Hoe is het nu weer om terug te zijn in NL?
'Het harde leven begint weer hè. Maar wel goed om weer bij familie en vrienden te zijn'.

Ga je volgend jaar weer naar Amerika?
'Zou graag willen, maar het is afwachten hoe ik zit met mijn baan e.d. Misschien dat ik een paar weekjes langs ga om mijn gastgezin te bezoeken e.d.'.

Wat mis je het meest van NL als je daar bent? 
 'Familie en vrienden'.

Allerlaatste vraag: Heb je nog iets toe te voegen?
 'Als je de mogelijkheid hebt om voor 3 à 4 maanden naar de US te gaan, raad ik je aan dat ècht te doen!'